Zamknij oczy i wyobraź sobie szczęście.

Co widzisz?



- A co, jeśli pewnego dnia okaże się, że tak naprawdę nie potrafisz planować? - zapytał.
Cichy śmiech. Naiwne próby oszukania rzeczywistości.
Będziemy mieli kłopoty...
Ciemność okazywała się upragnioną drogą ucieczki dla przemęczonych oczu, więc kobieta uparcie nie unosiła teraz powiek. Tkwiła bez ruchu, z głową ułożoną na tak dobrze znanych sobie kolanach. Ktoś inny z całą pewnością pomyślałby, że śpi. Ktoś, z kim nie spędziła tylu chwil, dni, miesięcy, lat... W takich okolicznościach najłatwiej przejrzeć człowieka. Nie ma rzeczy, za którymi można się schować i spraw, dla których warto udawać. Nie musiał o nic pytać. Doskonale wiedział, co w tym momencie zaprząta jej umysł.
- Pepper...
- Wiedziałeś, że ptaki wypychają z gniazd pisklęta, jeśli nie będą w stanie ich wykarmić?
- Chcesz coś przez to powiedzieć?
- Nie, tylko... - szepnęła, przekręcając się na prawy bok. Spojrzenie utkwiła teraz w przeciwległej ścianie, na której rozwieszono imponującą ilość stylowych obrazów - Jesteśmy trochę jak te ptaki. Ludzie nigdy nie przestaną mnie przerażać.

Virginia Pepper Potts
32 lata || Prezes Stark Industries || Kobieta niezależna

Nie ma na świecie rzeczy, która łączyłaby wszystkich ludzi więzią tak silną, jak sen. Śni każdy. Ty, ja. Śni Ameryka. Czasem jest to niewinny majak. Złudzenie niepozostające w pamięci na dłużej, niż kilka ulotnych godzin. Niekiedy jednak budzimy się z przerażeniem wymalowanym na twarzy i zalani potem uświadamiamy sobie wagę przeżytych doznań. Z całych sił pragniemy zepchnąć wspomnienia na dalszy plan, a jedynie na powrót odnawiamy ich istnienie. Senny koszmar. Bez strachu nic nie byłoby takie samo.

Kiedy byłam małą dziewczynką, śniłam o wielu niewinnych rzeczach. O małym, białym domku na skraju lasu, o żywopłocie z głogu i dzikich róż. O zapachu goździków, wypełniającym dokładnie każde z pomieszczeń. O porcelanowych lalkach i uśmiechu mamy. Myślę, że wówczas właśnie za to mogłabym umrzeć. W życiu każdego człowieka przychodzi jednak moment, w którym należy zadać sobie jedno cholernie proste pytanie: o co walczysz? Byłam pewna, że doskonale znam odpowiedź, los brutalnie uświadomił mi to, jak bardzo się myliłam. Nadchodzi chwila prawdy. Czas spojrzeć na życie chłodnym okiem. Czas się obudzić... Codziennie mijasz setki, a może nawet tysiące obcych, nieznanych ci osób, słodko nieświadomy tego, jak wiele masek nosi przy sobie każda z nich. Nowy Jork to miasto kontrastów. Sprzeczności i odmienności, tu nic nie jest takie, jakim się wydaję. A kiedy zaczynasz rozumieć, że niczego nie możesz być pewnym, jest za późno, by cokolwiek zmienić. Każda z ulic pochłonie cię bez reszty, wykorzystując to, co najcenniejsze. Chcesz, czy nie - koniec zawsze wygląda tak samo.

Maska nr jeden: Perfekcjonistka, indywidualistka, pracoholiczka
Godzina piąta trzydzieści dwie. Wnętrze małego apartamentu na manhattanie wypełnia przeszywający świst staromodnego czajnika, mieszający się z akompaniamentem kropel rozbijających się o dno kabiny prysznicowej. Para roznosi się jeszcze po kuchni, kiedy owinięta ręcznikiem Pepper przygotowuje swoją ulubioną kawę. Sterty dokumentów piętrzą się stosami na każdej płaskiej powierzchni, a mimo to na próżno szukać tu chaosu.
Ład, logika, przemyślany system. Przerażający pedantyzm
Niespełna godzinę później kroczy żwawo po sterylnych korytarzach w głównej siedzibie firmy, nad którą sprawuje teraz pieczę. Miarowy stukot wysokich obcasów rozcina ciszę nań panującą. Rudawe włosy, które jeszcze chwilę temu opadały na jej ramiona kaskadą mokrych kosmyków, ułożone są teraz w misterny koczek. Dłonie kurczowo zaciskają się na kilku wypchanych po brzegi teczkach. Nie ma rzeczy, która umknęłaby teraz jej uwadze. Wszystko, za co się bierze, wykonuje z należytą dokładnością. Skrupulatność to jedna z jej najbardziej widocznych cech. Pepper uwielbia planować i choć czasem nie ma to najmniejszego sensu, nie potrafi odmówić sobie tej przyjemności. Kiedy przekracza próg biura, rzeczy niezwiązane z pracą przestają mieć dla niej jakiekolwiek znaczenie. Całkowicie poświęca się wykonywanemu zadaniu, a jeśli coś odbiega od jej wizji, nie zawaha się przerwać i rozpocząć wszystkiego od początku, nawet jeśli oznaczałoby to kolejną, nieprzespaną noc i zaczerwienione z przemęczenia oczy.

Maska nr dwa: Oddana przyjaciółka, lojalny powiernik
Kim bylibyśmy, gdyby nie ludzie, którym możemy zawierzyć w każdej niesprzyjającej nam sytuacji? To pytanie nieodzownie towarzyszy Pepper, kiedy tylko jej umysł jest w stanie skupić się na czymś, poza pracą. I choć chwile te nie zdarzają się często, panna Potts doskonale zdaje sobie sprawę z wagi kontaktów międzyludzkich. Zwłaszcza z tymi osobami, które z czystym sumieniem nazwać można przyjaciółmi. Osób tych nie ma w życiu trzydziestolatki zbyt wiele, jednak nigdy nie rozpaczała i nie będzie rozpaczać nad tym faktem. Pewne natomiast jest to, że bez najmniejszego wahania byłaby w stanie poświęcić wszytko, w imię obrony i pomocy tym, na których jej zależy. Choć może się to wydać nieprawdopodobne, nie wyobraża sobie życia bez tych, których już dawno na stałe ugościła gdzieś w swoim sercu. Lojalność i oddanie biją od niej niekiedy tak wyraźną łuną, że niezwykle trudno tego nie zauważyć. Zjednywanie sobie przychylności osób nigdy nie stanowiło dla niej większego problemu. Uśmiech i pogodne usposobienie, o którym czasem zapomina, były niegdyś jej największymi sprzymierzeńcami. Kto wie, może dni, w których taki stan rzeczy powróci na stałe, już majaczą gdzieś na linii horyzontu?

Maska nr trzy: Miłośniczka sztuki
Czas wolny. Co prawda, czasem takie sformułowanie może być traktowane jak słowne przeciwieństwo słów: Virginia Potts, jednakże nie można całkowicie wykluczyć istnienia takich momentów. A kiedy owe już się trafiają, Pepper czerpie z nich pełnymi garściami. Każdy, kto spędziłby z nią chociażby jeden dzień, szybko zorientowałby się, jak wielką miłością pała do wszelkiego rodzaju sztuki. Gdyby tylko mogła, byłaby gościem wszystkich nowo otwartych galerii i wystaw, a jej dom po brzegi wypełniałyby reprodukcje największych dzieł znanych historii. I nie tylko. Wyczucie smaku widać u niej również w tym, jak dużą wagę przywiązuje do tego, jak się prezentuje. Starannie dobierane kolory, dodatki. Wszystko w jej wizerunku zdaje się tworzyć zgraną, niezaburzoną całość. 

Maska nr cztery: Magnes na kłopoty
Jak każdy, panna Potts skrywa w sobie kilka mrocznych sekretów, o istnieniu których nie wie nawet stary notes, który kilkanaście lat temu pełnił rolę jej pamiętnika. Obecnie spoczywa zapewne w starym kartonie na strychu w rodzinnym domu. Złośliwi mawiają, że ma pewien dar. Dar do pakowania się w najróżniejsze kłopoty, co czasem wyprowadza z równowagi wszystkich jej towarzyszy. I o ile czasem kończy się jedynie na złamanym obcasie przy nowych butach, o tyle innych przypadków nie powstydziłby się żaden reżyser czarnych komedii. Już dawno przyzwyczaiła się do myśli, że jej życie dalekie jest od spokojnej egzystencji, o której marzyła, jako mała dziewczynka. Nie ma tu miejsca na psa, dobrą książkę i domek w lesie. Mimo tego, z całą stanowczością rzecz może, że nie żałuje niczego, na co miała wpływ, podejmując pewne decyzje, których cofnąć się już nie da. Nie ma poczucia utraty czegokolwiek i choć czasem, kiedy późnym wieczorem wraca do przerażająco cichego mieszkania, zadaje sobie pytanie - dlaczego - zdaje sobie sprawę, że sama godziła się na to, co ma. Nikt z nas wszak nie wybiera świata, w którym żyje.

P O W I Ą Z A N I A  ||  N O T K I  ||  D O D A T K O W O

___________________________________________
Ostatnia aktualizacja: 2 września 2012

Witam, cześć i czołem. 
Po pierwsze to przepraszam za zwłokę z dodaniem karty, ale miałam drobne problemy związane z wyjazdem. To i owo się przeciągnęło. 
Karta krótka, ale będę zmieniała ją jeszcze wiele razy. Tak przynajmniej myślę. Mam nadzieję, że postaci kanonicznej nie zepsułam i, że będziemy się tu wspólnie b. dobrze bawić. Jestem tu nowa, ale spróbuję szybko wczuć się w temat. Na wątki oczywiście jestem chętna. I te długie, i te krótkie... wszak to jakość się liczy, a nie ilość. Moda ostatnio zasada: ty - pomysł, ja wątek (i odwrotnie) ujęła również mnie, więc tego się trzymam. Żeby nie zanudzać, powiem tylko, że za wszelkie nieścisłości przepraszam.
Twarzy użyczyła oczywiście wspaniała Gwyneth. Grafikę wykradłam z tumblra :)