She got the power in her hand to shock you like you won't believe

Volrina McCaney

Po prostu Uciekinierka.

Albo też utrapiona buntowniczka, niszczycielka, dezerterka, nieczuła suka, wredna żmija i coś tam jeszcze. Nazwij mnie jak chcesz. Jestem tym wszystkim i zapewne czymś więcej. I dobrze mi z tym.

Oryginalność to kwestia wyboru

A pierwszego wyboru dokonano za mnie. Gdyby to zrobił los, nie byłoby w tym nic dziwnego. Ale zrobiły to niepowołane osoby, którym zachciało się bawić w Boga. Nie jestem oryginalna, jedyna w swoim rodzaju, można nawet powiedzieć, że pod tym względem ciąży na mnie nieusuwalne piętno. Jestem klonem. Tak. Dokładnie. Kopią kogoś, kogo nazwiska nie znam i straciłam nadzieję, że jekiedykolwiek poznam. Urodziłam się 28.02.2000 r. Gdzieś niedaleko Waszyngtonu, w jakimś tajnym ośrodku naukowym. Sellenhard. Ta nazwa obecnie nic nikomu nie mówi, o laboratorium wiedzą naprawdę nieliczni. Jeżeli jeszcze istnieje, w co wątpię, biorąc pod uwagęto, co tam się działo. Wysoce prawdopodobne jest to, że w końcujakiś „genialny” eksperyment wymknął się szanownym panom profesorom spod kontroli. Mam nadzieję, że mój drogi przyszywany tatuś, Wilbur McCaney, przy okazji nieźle oberwał. Był chorym, fanatycznym draniem, od dawna mu się należało.
A kim ja jestem? Kopią jakiejś słodziutkiej z pozoru blondyneczki o ciekawym charakterku. Tak lubił ją określać profesor Carl Sorinberg. Więc może charakter częściowo jest zapisany w genach. Chociaż mam cichą nadzieję, że jest we mnie cokolwiek, co jest mną. Tylko i wyłącznie mną, nie jakąś cząstką serii, którą można taśmowo produkować z próbek pobranej krwi. A potem wyhodować ten zarodek w sztucznej macicy ,żeby uwierzyć, że to nie jest istota ludzka. Już dawno zdążyłam zauważyć, że przyjęcie odpowiedniego punktu widzenia potrafi skutecznie wybielić czowieka we własnych oczach, przezwyciężyć wszelkie opory i uciszyć sumienie.
To mogę uznać za mój mały sukces. Że ja zdołałam się przed tym uchronić. Że nie stałam się nieczuła i obojętna na cierpienie, zachowałam jakieś granice i mimo licznych wad, wciąż mogę spojrzeć sobie w twarz. Co widzę w lustrze? Uroczą, lekko wypaczoną dziewczynę o skłonnościach psychopatycznych, sadomasochistycznych, socjopatycznych czy jakichś tam. Tego psychologicznego bełkotu nigdy do końca nie rozumiałam. Widzę cudzą twarz i własną duszę, która również wydaje mi się obca. Nie mogę jej zrozumeć. Wiem, że nie jest niczyim celowym dziełem, nie jest idealnym programem stworzonym przez McCaneya ,Sorinberga czy kogoś tam. Więc może jednak istnieje jakaś część mnie, która zależy tylko ode mnie i przypadku. Coś czego nie da się stworzyć czy skopiować.

Wszystko ma jakiś cel

Podstawowe pytanie nasuwa się samo. Po co właściwie powstałam? Co planowali wielcy panowie naukowcy, że zdecydowali się ścigać po całym świecie tę tajemniczą dawczynię genów? Chodziło im o mutację? Nic szczególnego. Po prostu w moim ciele stale gromadzi się ładunek elektryczny, którym mogę dowolnie manipulować za pomocą umysłu, przynajmniej dopóki go nie zużyję.Potem muszę czekać. Trochę za długo jak na mój gust. Bo lubię się tym bawić. Lubię, jak niektórzy odruchowo krzywią się,kiedy to obserwują, albo boją się, że użyję tego przeciwko nim.Nie muszę im przecież mówić, że ja i tak za nic w świecie nikogo nie zabiję. Z przyczyn trochę śmiesznych. Po prostu nierozumiem tych skomplikowanych spraw z życiem pozagrobowym.Zakładając, że ludzie mają nieśmiertelne dusze, to zabicie człowieka przenosi tę duszę w jakiś inny swiat, to już zależy od wyznania. Ale w takim razie czy śmierć w nieodpowiednim momencie nie zachwieje jakiejś równowagi czy czegoś w tym stylu? Pierwsza zasada. Nie manipulować przy mechanizmach, których się nie rozumie.
Ale dlaczego w ogóle tu jestem? Podobno miałam być żołnierzem. Albo, jak kto woli, żywą bronią. Ale dość szybko Sorinberg zmienił zdanie i postanowił mnie wykorzystać do celów bardziej pokojowych. Ściśle mówiąc, energetycznych. Zbudował jakiś szalenie skomplikowany układ i kazał mi go aktywować. To było nawet zabawne, ale kiedy zauważyłam, że szanowny profesor jest coraz bardziej zadowolony ,zaczęłam się złościć. Miałam wtedy trzynaście lat i do grzecznych dzieci zdecydowanie się nie zaliczałam.

Nienawiść to siła, nie słabość

Nienawiść. Moje ulubione uczucie. Silne jak narkotyk, dodające sił i motywacji. Pozwalające przetrwać i zachować zdrowe zmysły w warunkach, w których łatwo można oszaleć. To ona właśnie pozwoliła mi na bunt. I dzięki niej uciekłam. Nie rozumiem tylko, dlaczego wszyscy z dziwnym uporem powtarzają, że największą siłą na świecie jest miłość. Najpotężniejsza siła nie powinna mieć słabych punktów. A miłość przecież tak łatwo można zranić. Nienawiści już nie.
Mówią ,że należy być gorącym albo zimnym, nie letnim. Między zimnym i gorącym w zasadzie nie ma różnicy. Tu chodzi o samą intensywność odczuwania. A ja kocham intensywnie odczuwać. Lubię dreszczyk strachu, nagły przypływ adrenaliny, wolę walki albo gniew rozchodzący się po całym ciele jak gorąca woda. Lubię dziką euforię, podobną do haju, jednak w żadnym wypadku nie wspomagam się substancjami chemicznymi. To dobre dla ćpunów, którzy sobie nie radzą w życiu i przed uciekają. Nie zamierzam być taka jak oni.
A jak się ma do tego moja ucieczka? Cóż, nie twierdzę, że była rozwiązaniem problemów. Była tylko... hmmm... ucieczką? Nazwijmy to uniknięciem większych problemów. Każdy sposób jest dobry, o ile zbliża człowieka do wyznaczonego celu. Nie twierdzę, że zmienię świat. Cokolwiek zrobię, w pojedynkę niewiele zdziałam. Uważam, że w tym celu wszyscy musieliby się zjednoczyć. I wziąć do roboty. Widocznie to jest dla nich za trudne albo zwyczajnie im się nie chce. Datego właśnie świat wygląda ja kwygląda. Zło, zakłamanie, fałsz, obłuda, egoizm, cierpienie, strach i przyczyna całego tego syfu. Obojętność. Jak zdążyłam zauważyć, choroba nieuleczalna. Nie, nie jestem pesymistką. Tylko trzeźwo patrzę na świat. I nie twierdzę, że jest pięknie, kiedy niemal niezauważalne okruchy czegoś, co może być piękne, toną w bezdennym morzu zgnilizny. Zatem MOGŁOBY być pięknie. Ale nie jest. Wielka szkoda.

Jestem jaka jestem i jaką uczynił mnie świat

To praktycznie niepodzielna całość. Trudno stwierdzić, z czym się urodziłam, a co pojawiło się później. Zdaje mi się jednak, że uczciwa i lojalna byłam od początku. Po prostu w niektórych sytuacjach nie wyobrażam sobie, że mogłabym postąpić inaczej. Uparta stałam się później, to zasługa kochanego tatusia. Musiałam własną nieustępliwością równoważyć jego charakter. Im mocniej on próbował mnie do czegoś przekonać, tym bardziej fanatycznie ja trzymałam się jakiejś opinii i idei. I może dzięki temu nie dałam całkowicie wypaczyć swojego systemu wartości. Sorinberg i McCaney uczynili mnie chorą dewiantką. Apolyon uczynił mnie słodką i uroczą. A ja stopiłam to w jedno. I nawet mi z tym dobrze. Sarkazm i ironia pojawiły się po kilku latach obserwacji „wspaniałej działalności naukowej prowadzącej do ulepszania świata”. Nie wiem, to chyba było związane z jakąś reakcją obronną na to, co oglądałam prawie każdego dnia. Takie coś naprawdę może wywrócić światopogląd na siódmą stronę i przemielić.
Ucieczka też mnie zmieniła. Dotąd jest we mnie. Stała się częścią mojej natury. Dlatego zaczęło mi zależeć na zachowaniu sprawności i formy. Dlatego właśnie biegam, ćwiczę a ostatnio zainteresowałam się parkourem. Czy ktoś myślał, że robię to dla czystej przyjemności? Przyjemność pojawiła się znacznie później. Coraz częściej robię to dlatego, że mam ochotę. Obecnie nie mam takiej obsesji, ale nie wykluczam możliwości, że ktoś mnie szuka. Mimo kłopotów, jakie mu sprawiałam, szanowny przybrany tatuś w jakiś sposób się do mnie przywiązał. A ja nie zamierzam dać się złapać. Nie jestem zwierzakiem, którego można trzymać w klatce.
Praca w nocnym klubie Jasona też nauczyła mnie dwóch rzeczy. Po pierwsze, dbania o swoją godność. Wszyscy dobrze wiedzą, co robią tancerki Jasona, kiedy szef nie widzi. Cóż, nie twierdzę, że pensja jest wysoka, ale na skromne życie wystarczy. Za nic w świecie nie dałabym się zaciągnąć do łóżka przez podpitych gostków, byle tylko dostać parę dolców więcej. Godności człowiek może pozbawić się przede wszystkim sam. A ta druga rzecz? Taniec erotyczny. Sama nie wiem, dlaczego, spodobało mi się. Najpierw na scenie, potem zwariowane akrobacje na rurze. I zauważyłam, że całkiem nieźle mi idzie. Widocznie każdy ma w sobie coś z artysty, chociaż trudno powiedzieć, w jakim kierunku ten talent podąża. Jeżeli oczywiście taniec erotyczny można nazwać sztuką.
A obserwować nauczyłam się prawdopodobnie sama, dokładnie nie wiem, kiedy. Lubię patrzeć na spacerujące rodziny, ludzi w kawiarniach, staruszki sypiące okruchy gołębiom. Lubię słuchać śmiechu i radosnych okrzyków dzieci na placu zabaw. Lubię na chwilę zatrzymać się i spojrzeć w niebo. Ale romantyczką w żadnym wypadku nie jestem, żeby to było jasne!

OPOWIADANIA

Zimna suka, lawina i bezsilność.
Ze wspomnień Uciekinierki - więźniowie Sellenhard.
Nie dotykaj mnie...
Kilka przykazań Uciekinierki.
Mrowisko

[Wreszcie zrobiłam porządek z opowiadaniami. Kolejne zmiany pewnie wkrótce nastąpią.]