I should say goodbye, before I say hello.

|| Laura Lisa Talent | Foxy | lat 19 ||
|| mutantka | potrafi zamienić się w lisa, a także posiąść jego atrybuty fizyczne i psychiczne ||
|| zamieszkała w Instytucie profesora Xaviera prawie od urodzenia | marzy o zostaniu X-manem ||

~*~

Bywa, że ludzkie oczekiwania po prostu się nie spełniają. Że zamiast wymarzonej konsoli pod choinkę dostajemy coś, czego nie jesteśmy w stanie w żaden sposób wykorzystać. To, co los przyniósł panu i pani Talent, z pewnością można porównać do nietrafionego prezentu. Marzyli bowiem o córeczce, która zapewne odziedziczy urodę matki, z pewnością i połową genów ojca nie gardząc. Nie dostali do końca tego, czego tak bardzo pragnęli i oczekiwali przez dziewięć miesięcy. Ich dziecko nie było takie, jakie chcieliby, by było. Już przy narodzinach, jak przy otworzeniu prezentu ich miny ze szczęśliwych, zmieniały się na wyraźnie zaskoczone, a wręcz i zszokowane kiedy pielęgniarka, która nie takie rzeczy widziała, przyniosła w zawiniątku dzieciątko z parą sterczących na głowie trójkątnych puchatych uszu, wtulające się we własny lisi ogon.

Mutacja u Laury nie była czymś, co odpowiadało jej rodzicom. Nie wychodzili z nią nigdzie, trzymali w domu, mimo wszystko się nią zajmując, choć szukając nieustannie sposobu, żeby wyplewić z dziewczynki demona. Kiedy usłyszeli Instytucie Charlesa Xaviera, pojawiła się iskierka nadziei, że ich  córka będzie normalna. I tym razem się zawiedli. Charles Xavier uznał mutację za wyjątkowy dar, a nie przekleństwo, nie coś nieudanego, co po prostu miało być odłożone w kąt. Taki dar, jak mutacja u dziecka, powinna być pielęgnowana, nie tępiona. Może właśnie dlatego, pan i pani Talent, postanowili ją tam zostawić. W końcu to było miejsce dla niej, czułaby się tam, jak wśród swoich, takich jak ona. Właściwie i na miejscu.

Niechciana przez rodziców, została oddana w opiekę Instytutu. Wychowywana przez nich, przez mutantów, nigdy nie poznała rodziców, a wszyscy byli dla niej jak rodzina. Tak ich traktowała, a Xavier był dla niej jak ojciec. Dorastała, zapatrzona w x-menów, szlifując swoje umiejętności, ale i czasem doprowadzająca ich do poirytowania, kiedy nie opuszczała ich na krok, zadając masę złożonych pytań, dotyczących niemalże wszystkiego. To właśnie tam, spędziła dziewiętnaście lat. Właśnie tam, była sobą i zyskała przydomek Foxy. A wszyscy znali jej największe marzenie.

Od małego, rudowłosa powtarzała wszystkim z przekonaniem, że kiedyś zostanie jednym z ludzi x, że zostanie x-manem, cokolwiek się stanie, cokolwiek będą jej mówić i nie ważne jak będą ja do tego zniechęcać. Nawet jeśli nie do końca potrafiła opanować lisie atrybuty, nie poddawała się, dążąc do swego. I nadal to robi, przebywając tam, w Instytucie. Bo spełnienie tej jednej rzeczy miało być jak prezent. Najwspanialszy prezent, po którego otworzeniu, iskierki stanęłyby w jej ciemnych, granatowych oczach, a na bladych policzkach pojawiłyby się rumieńce. Wargi rozchyliłyby się w zdziwieniu, a kąciki ust uniosły ku górze z radością.

W końcu, tak jak każdy, zwłaszcza obdarzony mutacją, jest wyjątkowa. Jej dar,  jak zwykła wdzięcznie określać polega na tej wrodzonej zdolności całkowitej fizycznej zmiany w lisa, ale także może przyjąć dowolną formę pośrednią. Może dlatego właśnie, często widzimy ją jako zwaną przez Japończyków kitsune. W każdym stadium przejściowym zmianie ulegają także jej atrybuty fizyczne – siła, szybkość, zwinność i refleks. Przy tym, zmianie ulega także wygląd Foxy- przyrost rudawej sierści, wydłużenie się kłów, pojawienie się pazurów i ogona. Całkowita, jak i pośrednia przemiana wyostrzają jej zmysły i instynkt. Posiada także pewien rodzaj czynnika regeneracyjnego, o bliżej nieokreślonej sile działania, lecz jednoznaczne jest tu to, ze rany, szybciej się jej goją.

Mimo tego, jak rozpoczęła się historia tego lisa, uchodzi za stworzenie pogodne i wesołe. Nieustannie uśmiechnięte, z ambicjami. Zawsze twierdziła, że musi być najlepsza i wypychała się przed szeregi, nie ważne jak trudne i zdające się być niewykonalnym zadanie było. Szczególnie zawzięta, jeśli chodzi o posiadanie racji, co nie odbija się dobrze na jej zdolnościach skupiania się. Chociażby na tym, by choć przez kwadrans nie paradować z lisim ogonem, wystającym przez wyciętą w materiale spodni dziurze i lisimi uszami burzącymi kompozycję rudych pukli.

W końcu każdy ma marzenia i nadzieje, co do spełnienia oczekiwań, po podniesieniu wieczka pudełka, w którym kryje się odpowiedź na pytanie „Czy się spełni?”.

|| Foxy aktualnie przebywa w Instytucie, starając się wtargnąć w ogólne zamieszanie. ||

~*~

Witam, o wątki nie pytam. Chętnie się w sprawie nich dogadam, tak jak i w sprawie powiązań. 

Przepraszam także z góry, za przysłonienie wątku grupowego.