...

S I F     A L V A R S D O T T I R  
 

Czego nie wiem, tego się lękam;
czego się lękam, tego nienawidzę;
czego nienawidzę, to chcę zniszczyć

 

  Było w niej coś z mężczyzny – jak mawiali ludzie, uśmiechając się między sobą dwuznacznie. Zdecydowanie lepiej niż damskie robótki, wychodziło jej pracowanie z bronią. Pomimo tego, że była dziewczyną – co tu ukrywać – wychowaną w poszanowaniu dla tradycji postanowiła ostatecznie, dostrzegając brak swoistych talentów w dziedzinie kobiecych działań, zmienić ją. A to dlatego, że – jak szeptają między sobą mieszkańcy Asgardu – od zawsze było w niej coś z wojownika.

       O kim mowa?

    Nie trzeba oddać oka tajemniczemu mędrcowi Mimirowi, aby posiąść stosowną wiedzę. Rzecz tyczy się Żelaznej Sif – gdyż taki właśnie przydomek nadali jej współbracia, tej najważniejszej z dziewięciu krain, jej ojczyzny.

  W tym i innych światach stała się szybko znana, gdyż żadnej dotąd kobiecie, nie będącej Walkirią, nie udało się w takim stopniu opanować sztuki władania orężem.

  Jej droga do osiągnięcia celu nie była łatwa, gdyż w świecie, w którym jedynie dziewicze wojowniczki miały możliwość chwytania broni jej talenty w zdumiewający sposób ignorowano, lecz mimo tego dziś nikt już otwarcie nie mówi, nawet skrycie, że jest pozbawiona tej iskry wojowniczego daru i namiastki specyficznego bohaterstwa, którą ponoć mają w sobie tylko… mężczyźni.

Dawne dni

Życie najlepsze jest wtedy, kiedy 
zaskakuje  i kiedy czekamy na to,
co wydarzy się w następnej kolejności.

    Urodziła się w Asgardzie jako siostra Heimdalla, lecz oboje – zaraz po urodzeniu – zostali rozdzieleni, przez co dziś nie uważają się wcale za krewnych. Czasami ktoś napomknie o ich bliskości krwi, lecz na te słowa Sif prycha jedynie z dziwną pogardą, gdyż z jej rodziny nie pozostało jej nic prócz imion przodków i popiołów ich ciał. Od zawsze  traktowano ją jako sierotę i do tego stanu przyzwyczaiła się już tak bardzo, że wszelkie jego zmiany traktowała jako osobistą obrazę. Ponadto Sif nigdy nie widziano, gdy płakała, zaś żadna łza nigdy publicznie nie skropiła jej policzka. Złośliwi powiadają, że ma kamienne serce, inni zaś – że ma w sobie coś z mężczyzny.

   Już od najmłodszych lat potrafiła o siebie zadbać. Pomimo tego, że była jedynie dziewczynką zdołała zaprzyjaźnić się ze znacznie starszymi chłopcami, którzy później stanowić mieli zalążek najwyborniejszego oddziału. Potrafiła bowiem biegać szybciej niż oni, wspinać się zręczniej oraz z nie posiadaną przez nich gracją opadać miękko na ziemię za każdym razem, gdy zbliżały się kłopoty. I tu znów mogą pojawić się głosy, że Żelazna Sif ma w sobie coś, co nie przystoi kobiecie.

  W odpowiedzi na te zarzuty przydać się może anegdota, którą co mniej rozgarnięte stare plotkary powtarzają sobie przy kubku herbaty, o ciemnożółtej barwie i zapachu siarki. Historyjka ta może jest krótka, lecz niezbyt lubiana, gdyż niweczy nawet najdalej idące plotki o Sif Żelaznej. A mówi ona, że Wojowniczka nie urodziła się z włosami czarnymi jak skrzydła kruków Odyna, lecz jej włosy jak przystało mieszkance Asgardu miały kolor miodu, bądź też żytniego łanu falującego na wietrze, a ogrzewanego przez ciepłe słoneczne promienie. Cóż się z nimi stało? Otóż zazdrosny Loki ściął je, gdy spała. Mimo tego zdarzenia Sif nie uroniła ni jednej łzy, uważając, że to niegodne, aby ktoś o jej charakterze użalał się nad straconym pięknem. Przecież włosami nie wygrywa się bitew. Niemniej w całą sprawę wmieszał się Thor, który – dostrzegając, że pod maską obojętności Sif skrywa żal – zmusił Lokiego, aby naprawił swój błąd. Ten udał się więc do krasnoludów, które za stosowną opłatą wykonały włosy dla Żelaznej Kobiety. Wykute jak przystało na karły, ze stali i odłamków czarnego antracytu. I tak Sif zyskała nowe – czarne i błyszczące się jak metal kosmyki, które pasują nie tylko do jej charakteru, lecz także przydomku. A mimo to ludzie wciąż potrafią gadać, że Piękna Sif ma w sobie coś z mężczyzny…

Zdolności i Artefakty

Byłam świadkiem cudu, a jednak 
zastanawiałam się, czy przypadkiem 
tędy właśnie przechodzą na „tamtą stronę” 
wszyscy wariaci.

      Sif posiada, jak reszta mieszkańców Asgardu, szereg nietuzinkowych przymiotów ducha oraz ciała. Na pierwszym miejscu wyróżnić trzeba siłę i nadludzką wytrzymałość. Ponadto cechuje ją wydłużone życie, które uzyskuje dzięki spożywaniu złotych jabłek z ogrodu Bogini Idunn. Jak każdy doborowy wojownik przeszła także trening w walce wręcz i szermierce. Jedyną mieszkanką Asgardu, która może się jej równać w walce jest walkira Brunnhilda. Ulubionym artefaktem Sif jest miecz, przygotowany specjalnie przez Odyna, który pozwala jej szybko przenosić się między Asgardem i Midgardem (także każdą inną z dziewięciu krain), lecz gdy sytuacja jest szczególnie trudna dziewczyna potrafi się „przenieść” bez jego pomocy.

 Lustrzane odbicia

Dzisiaj jest pierwszym dniem
reszty twojego życia.
Nic bardziej prawdziwego.

   Świat znany z komiksów Marvela znacząco różni się od świata opisywanego przez setki mitów jednej z wielu, lecz moim zdaniem najwspanialszej, mitologii. Nordyckie legendy mają w sobie tę odrobinę magii, której wymaga każda wciągająca opowieść, lecz są przy tym na tyle realistyczne na ile pozwalał zdrowy rozsądek „żelaznych” ludzi – wikingów.

  W krainie Dziewięciu Światów nic nie dzieje się z woli przypadku, a każdy gest ma swoje odbicie w palecie losów, które były, są i będą. Z tego też powodu miałam ogromny problem, aby przedstawić Sif, która w swojej prostocie zawiera pierwiastki obu tych światów. Nie da się bowiem oderwać jej charakteru od skandynawskich mitów, a osobowości od marvelowskiego komiksu. W takim przypadku przedstawiam wam linki do jednej i drugiej biografii, aby w razie potencjalnych niekanonicznych wypowiedzi mojej bohaterki posiłkować się informacjami tam zawartymi. I niech Wasze miecze pozostaną ostre. ;)

W Midgaardzie

Samotność nie bierze jeńców:

albo zabija, albo puszcza wolno.

   Midgard. Jedna z dziewięciu krain. Miejsce, gdzie się znalazła, choć wcale tam nie zmierzała. Świat jej dobrowolnego wygnania o przepełnionym azotem powietrzu i okropnych trunkach. Sfera, w której nad jej zahartowanym w walce charakterem zaczynają brać górę nieznane jej, bądź też zapomniane emocje. Czy to nie dziwne, że w tej zwyczajnej z pozoru krainie zaczyna odczuwać strach i słabość? A wyrzucone z głowy błahe uczucia znów dochodzą do głosu?

  Dopiero od niedawna dostrzega logikę w życiu tutejszych mieszkańców. I, mimo ich pozornie dobrej woli, pozostaje nieufna. Dzięki serii niefortunnych zdarzeń dostała pracę w Szkole Fechtunku. Uczy tam technik szermierki klasycznej, choć większość uczniów uważa, że kobieta o takiej budowie ciała nie jest stworzona do władania bronią.

   Czyżby nie domyślali się z kim mają do czynienia?

 

 

BONDS  | OTHERS

 loading...

Od autorki:

Znamy się i to doskonale z poprzednich odsłon. To ja jestem pierwszą autorką Sif. KP to jako mieszanka wybuchowa. Mam nadzieję, że polubicie moją Sif. Pozdrawiam i zapraszam do wątków. Lubię zaczynać, ale bez przesady.