''- Ogień i wo­da - rzekł - Nie za bar­dzo się kochają. Ale jeśli już się kochają, to na­miętną miłością.''

Świat to trud­ne miej­sce. Je­mu nie za­leży. Choć nie żywi niena­wiści do ciebie i do mnie, nie darzy nas też miłością. Dzieją się na nim rzeczy straszne, których nie można wytłumaczyć. [...] Świat cię nie kocha. [...] Pa­miętaj jed­nak, żeby ro­bić swo­je. Ta­kie masz za­danie na tym trud­nym świecie, mu­sisz pod­trzy­mywać swoją miłość i ro­bić swo­je choćby nie wiem co.

S I G Y N   I W A L D I S D O T T I R

Księżna Asgardu | Bóstwo wierności, ponoć również wody

Niekoniecznie szczęśliwa żona | Niegdyś matka dwóch synów

Córka Iwaldiego i Frei.

Każda mała dziewczynka pragnie zostać księżniczką. Obnosić się z dostojeństwem oraz gracją, na głowie mając śliczny diadem. Owa fascynacja z wiekiem mija, marzenia odmieniają się, dziewuszka zaś przeistacza się w poważną kobietę. Kiedy jeszcze była niewinnym dzieckiem, Sigyn również pragnęła chadzać w różowej sukni. Skąd jednak miała wiedzieć, iż banalne myśli przeistoczą się w niekoniecznie bajkową prawdę? Miała narzeczonego, którego - nawiasem mówiąc - wcale nie kochała. Posiadała plan na dalsze życie - egzystować w spokoju, urodzić dzieci, doczekać się wnucząt, przez wieczność udawać wierną żonę mężczyzny pozbawionego wartości.

Wszystkie punkty z powyższej listy zostałyby wypełnione, gdyby nie zauroczenie Lokiego. Nie wiedziała, jakim naprawdę jest draniem, dlatego swobodnie odrzuciła zaręczyny. Przystępując do ceremonii zaślubin, wypowiadając magiczne tak i wsuwając obrączkę na palec rzekomego wybranka, nie spodziewała się podstępu. Była święcie przekonana, że oto stoi naprzeciw właściwej osoby, skazując swój byt na fałsz i brak miłości. Gdy teraz myśli o całym zdarzeniu, jedynie przeklina własną głupotę. To ją ścisnęło serce na widok przerażonego Laufeysona, to ona postanowiła zachować małżeństwo. Obecnie płaci wysoką cenę za brak bezwzględności i nadmiar litości względem kłamcy, mordercy. Prawdziwego potwora. Mimo wszystko wiernie trwa przy jego boku, wyczekując momentu, kiedy ten postanowi się zmienić.

Feralny dzień zaślubin stał się okazją do świętowania czegoś zupełnie innego. Z anonimowej Asgardianki ewoluowała w bóstwo, bynajmniej nie reprezentujące przymiotu szczególnie ważnego. Zaryzykujmy stwierdzeniem, że Sigyn ulżyło. Tylko tego by jej brakowało - problemów wyższej bogini, które do trywialnych się nie zaliczały.

Sama się w to wpakowałaś, Sigyn. Nie narzekaj, gdyż później może być tylko gorzej. Los na każdym kroku stawia Ci wyzwania, zaś nagroda - inna niż przeżycie - nie istnieje. Takie jest życie.

Nie potrafiła poradzić sobie z egzystencją naznaczoną barwnymi wybrykami męża. Była przy nim nieustannie, pomagała mu, on zaś odwdzięczał się wrzaskami i pomiataniem. Każdy dzień przynosił potok myśli i przywiewał natrętny głosik podświadomości, nakazujący Sigyn porzucić to życie. Wybrać całkiem lepsze, gdzie występowałby inny Romeo. Jako patronka wierności nie mogła odejść do pierwszego lepszego mężczyzny, toteż odnalazła sposób, który Asgardczycy uważali za nadzwyczaj niepoprawny.

Midgard od zawsze ją fascynował. W obcym świecie nie znalazła bogów ani magii, podczas swej pierwszej wędrówki nieznanymi szlakami spotkała tylko jednego człowieka. Po godzinach długiego marszu dotarła do wody. Miejsce to już na samym początku wyryło się w jej mózgu jako niesamowite. Przybywała tam zbyt często, by zanurzyć się w jeziorze, ewentualnie również stanąć w strugach deszczu. Woda obmywająca ciało Sigyn oddalała widmo komplikacji, oszustw. Woda stała się nałogiem, przez który kobieta nie mogła rozstać się z ciągłymi podróżami tęczowym mostem. Odin zauważył dłuższe wyprawy swej poddanej. Heimdall zdradził mu, cóż bogini wyczynia na Ziemi, wszechojciec zaś powierzył jej kolejny problem. 

Woda nie powinna być utrapieniem, ale czymś, co koi zszargane nerwy i wycisza zmysły. Tenże żywioł istnieje w niej, hamując impulsywne zachowania. Być może dzięki oddziaływaniu wewnętrznego spokoju nie zatłukła Lokiego, gdy ten zlekceważył śmierć własnych synów. Gdyby to zrobiła, zapewne ułatwiłaby życie wielu istnień. Skąd jednak miała wiedzieć, że ten w przyszłości mocno namiesza? Nie została boginią losu, Wyrocznią. A szkoda. Wielka szkoda.

Z przeznaczeniem nie da się igrać. Nieznana siła bawi się nami wszystkimi, niczym idealny władca marionetek. To również dotyczy Ciebie, Sigyn.

Nadmiar i niedobór nigdy nie jest wskazany w przypadku żywiołu. Woda nie jest ostra i energiczna niczym ogień, zrównoważona jak ziemia. Woda to mieszanka odczuć i pragnień, niepewna huśtawka. Sigyn posiada temperament niezgłębiony przez mędrców Asgardu, nieustannie zmienny. Raz delikatne zmarszczki rysujące się na spokojnej tafli, za jakiś czas potężne, wzburzone fale, niebezpieczne bałwany. Bogini przez lata nauczyła się cierpliwości, bynajmniej nawet ten afekt nie jest w stanie zatrzymać wrażliwości oraz przesady emocjonalnej, objawiającej się zbyt często. 

 Nie została walczącym bóstwem. Pomijając cechy typowe dla Asgardczyków, Sigyn przyswoiła sobie jedynie mistyczne zdolności, dzięki czemu praktykuje różne aspekty magii. Jeśli chodzi o te wszystkie wojny, pozostaje osobą neutralną. Prawie. Nie potrafi zignorować błagań męża, kiedy ten prosi ją o wsparcie. Zbytnia wiara w człowieka dostała swój niecny udział podczas kształtowania jej osobowości, co obecnie owocuje w nieciekawe konsekwencje. Ona wszak po prostu nie wyobraża sobie, że mogłaby oceniać każdą książkę po okładce, ludzi traktować zgodnie z pustymi plotkami. Niczym dobra mamuśka, która wierzy we własne dzieci.

W Midgardzie przedstawia się jako Aurelie Whittemore - niewysoka blondynka o niebieskich oczach, preferująca mieszaninę kobiecego oraz eleganckiego stylu. O jej prawdziwej tożsamości wiedzą nieliczni, głównie Ci, którym Thor wypaplał wszystko o Asgardzie i swojej rodzinie. Osoby, które choć raz o niej słyszały, najprawdopodobniej domyślą się całej prawdy w miejscach, gdzie najczęściej przebywa. Okolice rzeki, nawet nowojorskie baseny publiczne - wszędzie, gdzie znajdziemy wodę.

Odkąd śladem poszczególnych Asgardczyków przypałętała się do tak zwanego Nowego Jorku, nieustannie dokucza jej samotność. Sigyn pragnie powrócić do ojczyzny, acz tam nie ma dla niej miejsca. Straciła wszystko, co ważne. Wraz z nią pozostał tylko i wyłącznie żywioł. Asgard przypomina o komplikujących byt wspomnieniach, a na Ziemi odnalazła wewnętrzny spokój, który w obliczu czegoś niezaplanowanego pryska niczym bańka mydlana. Chciałaby zacząć wszystko od nowa, bez pomocy osób trzecich.

Każdy ma prawo do szczęśliwego życia, Sigyn. Nawet ty.

Wiesz, kiedy księżniczka zamienia się w kogoś ważniejszego, dziecięce pragnienia całkiem zanikają. Księżna nie chce być szychą, pragnie jedynie zaznać spokoju duszy. Póki nie porzuci obowiązków, nie ma największych szans na ułożenie własnej egzystencji wedle planów. Taki jest świat.

Bo życie to nie bajka, Sigyn. Tutaj książę na białym koniu zerwie maskę i ukaże światu prawdziwe oblicze. Nie istnieje Happy End ani bohater, który za pomocą jednego pstryknięcia doprowadzi wszystko do porządku. Jesteśmy bohaterami opowieści tworzonej przez nas samych. To my decydujemy o dalszych losach, opierając się na lekkiej "pomocy" Naczelnego Marionetkarza.

Międzygatunkowe więzi || Wytworzone

Krakać na temat karty nie będę, toteż jedynie powiem, że w najbliższej przyszłości ją zmodyfikuję. Na wątki i powiązania jestem zawsze chętna, niestety do obmyślania tych drugich nie posiadam specjalnego talentu. Co do przybranego nazwiska Sigyn - wiadomo mi tylko tyle, iż jej tożsamość została zatajona, dlatego pozwoliłam sobie na własną rękę coś wytworzyć. Cytaty pochodzą od pani Funke oraz Stephena Kinga. Zdjęcia zapożyczone z tumblra.