Rok 2010: Kambodża (1)

[uwaga - przekleństwa. prosiłabym o niezasłanianie opowiadania przez przyzwoity okres czasu, jest dość ważne]

„Będziesz służył ludowi, gdziekolwiek jesteś, całym swoim sercem i umysłem.”

Jedno z Dwunastu Zaleceń Kodeksu

Jest rok dwa tysiące dziesiąty. Mija ponad trzydzieści lat od upadku Demokratycznej Kampuczy i ostatniego ludobójstwa, jednak zniszczonemu państwu nadal nie udało się podźwignąć. Po ulicach nie jeżdżą czołgi tylko dlatego, że nie ma ulic, przez całą Kambodżę przebiega tylko jedna linia kolejowa, po której kursuje jeden pociąg. Analfabetyzm sięga siedemdziesięciu procent, ponieważ Czerwoni Khmerzy wybili wszystkich tych, których uznali za zagrożenie, a inteligencja jest zagrożeniem dla każdego reżimu. Nie ma lekarzy, nie ma inżynierów, nie ma naukowców. Po błotnistych drogach jeżdżą głównie siły zbrojne Stanów Zjednoczonych i Unii Europejskiej, jednak jest ich niewiele – Kambodża nie ma dóbr naturalnych, które przyciągnęłyby potężnych protektorów.

Scarlett Kastner ma teraz dwadzieścia dwa lata i właśnie uzyskała tytuł doktora medycyny, z czego jest niewyobrażalnie dumna, chociaż uważa, iż „doktor inżynier” brzmi naprawdę pretensjonalnie. Nie pasuje na nią jednak żaden fartuch dostępny w szpitalu, w którym kiedyś odbywała staż, ponieważ jest niska i drobna, a na swój wiek wygląda dopiero po nałożeniu na twarz solidnej warstwy makijażu. Scarlett kupiła sobie szyty na miarę chirurgiczny fartuch, nie wiedząc, że praktycznie go nie będzie używać, gdyż jej praca bardzo rzadko będzie zahaczała o chirurgię i praktycznie nigdy w sytuacjach, które sobie wyobrażała.

Kambodża nie ma dóbr naturalnych. Nie ma ropy, nie ma gazu, nie ma nawet złóż metali. Niczego, co da się zamienić w złoto. Chyba, że ma się do tego naprawdę szczególny talent.

***

Scarlett poznała Reinharta Valtaire’a Chesterfielda na bankiecie w Londynie, jakieś trzy lata po tym, jak w ogóle zaczęto ją zapraszać na takie wydarzenia. Był on uosobieniem tego, o czym zazwyczaj myślała, mówiąc o wciśniętych w surduty wanna be japiszonach, młody, przystojny i koszmarnie bogaty, a co więcej, bogaty w sposób jakby naturalny, gdyż jego przodkowe spali na pieniądzach już wtedy, gdy przodkowie Scarlett żyli za głodową pensję nauczycieli i guwernantów. Reinhart był mężczyzną bezpośrednim, tak bardzo, że ocierało się to o zwykłą bezczelność, wobec czego po pierwszych kilku minutach znajomości zaproponował młodej Scarlett wspólną noc, nie przejmując się takimi drobiazgami jak choćby komplementy czy nawet flirt. W pierwszej chwili chciała mu, oczywiście, obcesowo odmówić, jednakże cyniczny i racjonalny głos w jej głowie złośliwie zauważył, że jak zwykle próbuje komplikować proste sprawy, więc finalnie skończyła tego dnia w apartamencie Reinharta w West Dulwich. Mężczyzna obiecywał jej jedną noc i dotrzymał słowa, na pożegnanie nie podając nawet numeru telefonu.

Kolejny raz spotkali się pół roku później i historia powtórzyła się, chociaż tym razem to Scarlett wyszła z inicjatywą. Kontaktami wymienili się dopiero po czwartym spotkaniu i czwartej wspólnej, długiej nocy.

Ani on, ani ona nigdy nie zadzwonili, do chwili, gdy Reinhart poprosił ją o załatwienie swojej przyjaciółce, miłej czarnoskórej adwokat o imieniu Heidi, miejsca w jej klinice. Scarlett spełniła prośbę i cisza na linii zaległa do chwili, gdy tym razem ona potrzebowała pomocy w uzyskaniu dostępu do prywatnych badań któregoś z Brytyjskiej Siatki Snobów. Po rozwiązaniu tego problemu więcej się już nie kontaktowali, czując do siebie coś w rodzaju obustronnej milczącej sympatii i prostego pociągu fizycznego.

Przynajmniej do chwili, gdy szesnastego czerwca dwa tysiące dziesiątego roku Scarlett odebrała kolejny telefon.

- Kambodża – usłyszała.

Odczekała kilka sekund. Cisza, tylko lekki szum zakłóceń i monotonny oddech po drugiej stronie odbiornika.

- Słucham? – zapytała więc.  

- Kambodża. Taki kraj w południowo-wschodniej Azji. Kiepska kolej, brak zasięgu na komórce.

To zdecydowanie było dziwne i lekko niepokojące, ale w zasadzie Chesterfield sam w sobie był dziwny i niepokojący. Scarlett mogła sobie wyobrazić, jak siedzi w koszuli w palemki, opierając nogi o blat inkrustowanego dębowego biurka i mruży swoje jadowicie niebieskie oczy, mrucząc do mikrofonu niezniszczalnej Nokii („iPhony to chłam, mówię ci”).

- Tak, wiem, Ren. Dzwonisz, bo chcesz mnie dokształcić w kwestii geografii?

- Hehe, dobre. Zaraz sobie zapiszę ten dowcip. Bardzo zabawny. Bardzo.

Chwila ciszy. Scarlett pomyślała, że naprawdę to zapisuje, gdy odezwał się znowu.

- Co myślisz o Kambodży, Scarlett?

- Trudno powiedzieć, zważywszy na fakt, że do tej chwili nigdy o niej nie myślałam. – Ta rozmowa była naprawdę męcząca. Jak w zasadzie wszystko, co miało jakikolwiek związek z Reinhartem. Nawet jego imię wymawiało się trudno. Ren oparcie wmawiał jej, że jego dziadek płacił dzieciakom z liceum, aby się z niego nie śmiali z powodu imienia, ale Scarlett nie wierzyła, od kiedy dowiedziała się, do jakiej snobistycznej szkoły dla bogaczy uczęszczał jej znajomy. Ona sama chodziła do całkiem niezłego prywatnego liceum na przedmieściach Nowego Yorku, jednak była to przepaść jak pomiędzy niebem a ziemią.

Kolejna chwila ciszy.

- Masz wolny czas? – Reinhart najwyraźniej się nie śpieszył z wytłumaczeniem o co mu w ogóle chodzi.

- Ile?

- Dwa, może trzy miesiące.

To było coś nowego.

- Na Kambodżę? – zapytała Scarlett, pragnąc wreszcie się dowiedzieć, o co chodzi temu niewydarzonemu brytyjskiemu arystokracie. To mogło być coś poważnego, ale też równie dobrze mogło chodzić o kolejną zachciankę zblazowanego burżuja.

- Tak, Scarry. Na Kambodżę. Ze mną.

- Oświadczasz mi się i chcesz zwiedzić Azję w ramach podróży poślubnej?

Śmiech. Reinhart śmiał się jak prezenterzy z programów telewizyjnych, wesoło i dźwięcznie, tak że naprawdę miło było słuchać tego śmiechu. Być może to było coś w genach, jakby wygrał w ewolucyjnej ruletce nie tylko urodę, ale też pewnego rodzaju styl, którego nie da się wyuczyć, jeśli akurat nie posiada się tego daru.

- O, to też sobie zapiszę. Czekaj…

- Kambodża, Ren. Co z nią?

- Czekaj, zapisuję! Nadal istnieje. I musisz tam ze mną jechać.

Głęboki wdech.

- Dobra, Ren. Wiem, że świetnie się bawisz, ale możesz powiedzieć mi, czemu mam jechać z tobą do tej pieprzonej Kambodży?

Niemalże czuła, jak się uśmiecha do tej swojej starej, przedpotopowej Nokii. A potem jej powiedział.

Cisza na linii trwała równe piętnaście sekund.

- Ren? Ren?! Jeśli to, co mówisz, to prawda… Nazwę na twoją część swojego pierworodnego.

Tym razem nie doczekała się wybuchu śmiechu, za to usłyszała:

- Przysyłam po ciebie odrzutowiec. Aha, i jeszcze jedno, Scarry…

Boże, jak ona nienawidziła tej kretyńskiej ksywki.

- Tak?

- To z pierworodnym. Będę pamiętał.

Cichy trzask zakończonego połączenia.

***

Nigdy jeszcze nie podróżowała z naddźwiękową prędkością i zdecydowanie było to ciekawe doświadczenie. Zwłaszcza biorąc pod uwagę osobę jej pilota.

- Pułkownik Richard Stannis. – Wysoki, szczupły i żylasty mężczyzna w ewidentnie krojonym na miarę wojskowym mundurze podał jej rękę, gdy wsiadała na pokład smukłej maszyny o wyglądzie rzutki do gry w darta. Odrzutowiec miał wymalowaną na boku brytyjską flagę i wyglądał, jakby właśnie odholowano go z warsztatu, lśniąc w słońcu niczym srebrny dolar w uchu kominiarza. Scarlett poprawiła olbrzymi kapelusz, ochraniający jej twarz przed zabójczymi promieniami i podała pułkownikowi rękę.

- Pani jest pewnie tą, którą mój skurwysyn pracodawca kazał mi zaholować do niego, prawda? – Stannis uśmiechnął się szeroko, jakby powiedział coś naprawdę zabawnego. Scarlett zorientowała się, że musi wyglądać naprawdę dziwnie, dopiero wtedy, gdy dodał:

- On wie, że go tak nazywam. Ale widzę, że pani jest niewinna jako ta nieobsrana łąka, wobec czego spróbuję przystopować gadanie. Pierwszy raz do Kambodży? Dobra wiadomość – Czerwonych Khmerów już nie ma. Zła – komary nadal są. Tylko chyba ich czerwone gnidy nie wybiły, kurwy ich gamratki. Ale pani akurat się nie ma czego obawiać. A teraz pasy… Bagaż zostawić, nie ma miejsca. I czasu. Nie wiem, z kim się ten blond gówniarz puścił, aby załatwić nam zgodę na przelot, ale na świecie nie ma tylu pieniędzy, aby załatwić to tak szybko…

Scarlett poczuła wielką ulgę, gdy nałożyła na głowę ochronny kask. Nie miała w życiu do czynienia z wojskowymi, a filmy, które oglądała, nie pokazywały ogromu zjawiska. W tym momencie naprawdę cieszyła się, że podróż z prędkością naddźwiękową nie daje możliwości odbycia towarzyskiej pogawędki.

Reinhart czekał na nią na swoim prywatnym lotnisku w Londynie, z ochronnymi nausznikami szczelnie utulającymi skronie, a podmuch powietrza z silników rozwiewał jego jasne włosy. Był ubrany w czarny garnitur, a lewą ręką przytrzymywał dwie walizki.

- Nosisz ósemkę, prawda? – spytał zamiast powitania. – Poleciłem Stacy kupić ci garderobę odpowiednią do klimatu równikowego. Ale bieliznę sam wybierałem.

- Ja też się cieszę, że cię widzę, Ren – mruknęła Scarlett, obejmując go trochę sztywno – w kabinie Wielkiej Rzutki nie było gdzie rozprostować rąk. Pachniał jak zawsze, wodą kolońską za kilkanaście tysięcy dolarów. Ciekawe, czy nadal upiera się, że kupuję ją tylko dlatego, że podoba mu się butelka. – Więc Kambodża, tak?

- Kambodża – powtórzył Reinhart, biorąc Scarlett pod ramię. – Dokładnie pięćdziesiąt kilometrów od Phnom Penh. Amerykański ośrodek badawczy, otoczony poligonem, dla odmiany unijnym. Spokojna okolica. Wiem, że byłaś trzy tygodnie temu w Liberii, raczej masz więc szczepienia na żółtą febrę… W zasadzie, możemy ruszać natychmiast.

- Ren… - jęknęła Scarlett, gdy elegancko wziął ją pod ramię, prowadząc w stronę hangaru. Nie patrzył nawet na nią, wzrok miał utkwiony w jakimś nieokreślonym punkcie przestrzeni. – Po co ten pośpiech. Znaczy, słyszałam, co mówiłeś, ale mimo wszystko…

Przystanął.

- Takie rzeczy się rozchodzą. A to nie teren Korony, wujek Sam też nie ma możliwości wtrącić się do gry, ale pomimo, że to koniec świata, to się rozejdzie. Szybko. Wobec czego – to ważne – musimy znaleźć się w Kambodży w ciągu najbliższych kilku godzin. I być tam przed innymi. Wiem, że masz swoje zasady…

Scarlett spojrzała na niego z zaskoczeniem.

- Informatorów można opłacić. W każdym razie, ty masz kręgosłup moralny, trochę skoliotyczny i chwiejny, bo z każdym genialnym naukowcem jest coś nie tak, ale podobno jesteś godna zaufania. To mi wystarczy.

To była dziwna przemowa. Nie tylko dziwna jak na Rena – w jego przypadku nic nie było dostatecznie dziwne – jednak niepokojąca w ogólnym, szerokim sensie tego słowa. Zostawiała furtkę do wielu pytań. Scarlett nagle stanęła, przytrzymując swojego towarzysza mocno za przedramię. Spojrzał na nią, nie wydawał się jednak zbytnio zaskoczony, czy zniecierpliwiony.

- Ren – zaakcentowała Scarlett dobitnie. – Czy jest coś, o czym mi nie powiedziałeś?

- Nie bądź głupia… Oczywiście, że jest.

***

Stannis, ku wielkiemu żalowi Scarlett, ponownie został ich pilotem. Tym razem jednak ich samolot bardziej przypominał normalny wehikuł pasażerski, niż ścigacza z Gwiezdnych Wojen. Oznaczało to, że może podróżowali wolniej, ale za to mieli do dyspozycji wygodne siedzenia i barek. Turbulencje sprawiały jednak, że był problem z napiciem się czegokolwiek, co nie było podane w szczelnie zamkniętej butelce ze smoczkiem.

Rena bynajmniej to nie zraziło.

- Co powiesz na soupe de chat? – zapytał, uśmiechając się zawadiacko, a Scarlett westchnęła.

- To oznacza po francusku „zupę z kota”, Ren.

- Kobiety zwykle są zachwycone propozycją. Oczywiście, pominąwszy Francuzki. Masz francuskie korzenie?

Kolejna turbulencja sprawiła, że Scarlett podskoczyła na swoim fotelu, pomimo zapiętych pasów. Nie miała pojęcia, jak Ren może w tych warunkach jeść cokolwiek.

- Mój dziadek pochodził z Kolonii, możesz to uznać za coś w rodzaju Francji. A teraz, proszę, powtórz mi wszystko, dodając te kawałki, które pominąłeś.

- Nie dałaś mi się przywitać – odparł Ren z urazą, pochylając się i całując ją. Musiał się nieźle wysilić, aby odciągnąć pasy na tyle, aby mu się to udało, ale mimo tego pocałunek był mocny i głęboki. Kolejna turbulencja odrzuciła go jednak z powrotem, a Scarlett wcale nie wyglądała, jakby można ją było przekupić pieszczotami.

- Kambodża – powiedziała po prostu, krzyżując ręce na piersi.

- No dobrze, Kambodża. Powtórka z historii. Trzydzieści pięć lat temu niezbyt miły typ o ksywie Pol Pot uroił sobie idealne państwo stworzone z bezwolnych analfabetów. Pozabijał więc wszystkich, którzy się do czegoś nadawali – niezależnie od tego, czy chodziło o inteligencję, czy o mutantów – resztę powysiedlał, poczym jego rząd upadł, zostawiając spustoszony kraj i półtora wietnamskiego czołgu na metr kwadratowy. Teraz jest mniej czołgów, ale całość nadal się nie podźwignęła.

Scarlett kiwnęła głową, prosząc gestem, aby przeszedł dalej.

- Zostali więc zwykli, niewykształceni ludzi. W Kambodży praktycznie nie ma imigracji, bo nikt nie jest tak głupi, aby tam emigrować, jedyny przepływ genów stanowią stęsknieni za kobietami żołnierze na misjach… Kambodża powinna być miejsce praktycznie bez mutantów. Ale tak nie jest. Mutanci stanowią tam niemalże dziesięć procent społeczeństwa.

Dziesięć procent. W Ameryce mutantem była jedna osoba na pięćset, nawet jeśli doliczyć do statystyk wszystkich tych, którzy, tak jak Scarlett, ukrywali swoje moce. Owszem, było o nich głośno, ale technicznie było ich mniej od gejów i katolików. Dziesięć procent ludzi w kraju to olbrzymia liczba. A jeśli dodać do tego fakt, że zaledwie pokolenie temu nie było ich praktycznie wcale…

- I żeby tylko chodziło o ludzi  - kontynuował Ren. – Zwierzęta. Rośliny. Jakby ewolucja napompowała się kawą i naćpała LSD.

- I nikt tego nie zauważył?

- To Kambodża, Scarry. Nikt nie prowadzi takich statystyk, nawet dane wojskowe z tego regionu są pobieżne i niekompletne. Ta ziemia nikogo nie interesuje. Wyszperałem te informacje z papierów jakiegoś zaopatrzeniowca, który nie miał pojęcia, co się nie zgadza. Nikt się tym nie zainteresuje, wierz mi, bo czym miałby? „W Kambodży są mutanci”, naprawdę, wielkie odkrycie. Słuchaj, nie mam pojęcia, o co tu chodzi, ale bardzo chcę się dowiedzieć. Uprzedzając pytania: z ciekawości. Ty jesteś genetykiem, ja ładnie wyglądam, poradzimy sobie.

To był prawdopodobnie koniec przemowy. Scarlett potrzebowała kilkunastu sekund, aby ją przetrawić. Czuła pewnego rodzaju podniecenie, jakie odczuwa chyba każdy naukowiec, stając przed dziwnym i niewytłumaczalnym zjawiskiem, które mogło być kolejną fascynującą zagadką do rozwiązania. Przyszło jej jednak do głowy, że to może być równie dobrze pułapka.

Reinhartowi udało się jakimś cudem otworzyć wino i nalać je do kieliszków. Uśmiechnął się lekko, podając jej jeden z nich, a Scarlett odwzajemniła uśmiech.

- Mówiłeś, że musimy się śpieszyć, a teraz tłumaczysz mi, że i tak nikt się tym nie zainteresuje?

- Gdybyś nie wyruszyła natychmiast, nie zdążylibyśmy przed zachodem słońca, a tak się składa, że nie miałem zajęcia na dzisiejszą noc. Rozumiem, że teraz mam?

Kolejny ciężki oddech.

- Tak, Ren. Kiedyś na pewno cię zabiję, ale tak, masz.

.

***

Posłowie

To pierwsza część pierwszego opowiadania z cyklu retrospekcyjnego, który zamierzam napisać. Całość będzie czasami czymś w rodzaju „dookoła świata”, a czasami castingiem na najbardziej wkurzającą postać.

Chesterfield technicznie nie jest nazwiskiem, tylko tytułem odnoszącym się do posiadłości. No i oczywiście, marką papierosów. Nazwiska i nazwy własne jednak ewoluują, wobec czego został lord Reinhart Valtaire Chesterfield. W pierwszej wersji miał mieć na imię Calvert, ale nie mogłam aż tak skrzywdzić bohatera.

To opowiadanie będzie mieć dwie lub trzy części. Jak widać, ma coś w rodzaju fabuły, co w przypadku moich opowiadań jest niezwykłe.