Now is the time to face your lies.

Lorna Dane. Niesentymentalna, niereformowalna, zwyczajna.

Imperare sibi maximum est imperium.*
Jeszcze jest normalna, jeszcze potrafi się uśmiechać, jeszcze wierzy w szczere intencje, jeszcze ufa co poniektórym, jeszcze szuka kontaktu z przyjaciółmi, jeszcze nie obudziła się w niej perfekcjonistka. Jeszcze żyje, a nie tylko egzystuje bez celu. 

"(...) wszystko jest piękne, nawet na pewno, jeśli się ma te dwadzieścia parę lat. Wtedy są złudzenia i miłość – i wszystko jest do zdobycia, bo właśnie te głupie dwadzieścia lat. A potem przychodzi życie twarde, bezlitosne, obedrze człowieka do naga z tych złudzeń – i wtedy już nic nie zostaje z tych dwudziestu lat i z tej wiosny, i z tej miłości... Z początku człowiek cierpi, szuka jeszcze swoich złudzeń, potem przestaje cierpieć, tyje, sam sobie pluje w mordę, śmieje się z tego, co było w nim kiedyś najlepsze. Śmieje się, śpiewa głupie piosenki i boi się przyznać, że sam miał kiedyś dwadzieścia lat i wiosnę. A potem już nie ma żadnych marzeń, to już niepotrzebne, tylko tak – z dnia na dzień."**

Każdemu napotkanemu mutantowi powinno się zadawać jedno pytanie: czy, jeśli istniałaby taka możliwość, chciałby być na nowo zwykłym, szarym człowiekiem? Bez supertajnych organizacji, broniących niewinnym ludzi lub czyhających na jego dobro, bez kapki ponadnaturalnych mocy, bez relacji, które zdają się być wiotkie jak trzcinki, gotowe w każdym momencie się złamać. Bez przyjaciół, którzy w jednym momencie mogą stać się jego największymi wrogami i gwoździem do trumny. Czy oddałby to wszystko aby być zwykłym, szarym człowiekiem, który wpada w codzienną rutynę, który nie wyróżnia się niczym szczególnym w tłumie, który żyje i umiera, nie zaznawszy adrenaliny?

Zastanawiając się nad tym pytaniem, które często pojawiało się w najmniej oczekiwanych momentach życia, przyłapywała się na tym, że zależnie od pory dnia, od nastroju i rozmów, które dzisiaj przeprowadziła, jej odpowiedź zawsze jest inna. Oscylowała pomiędzy potwierdzeniem i zaprzeczeniem, niebezpiecznie balansując na skraju, nigdy jednak nie znalazła w sobie odwagi, aby definitywnie przechylić się w jedną stronę. I chociaż czasami chciała zapomnieć, chciała rzucić wszystko w cholerę, uciec szybko, daleko, natychmiast i nigdy nie wracać, nie umiała się na to zdecydować. Tak jakby owa, literacko wznoszona na piedestał, nieznana siła trzymała ją w bezruchu, zabraniając na jakikolwiek rozwój, który nie niszczyłby jej życia kawałek po kawałeczku. Tak jakby głupia, dziecinna nadzieja kazała jej wierzyć, że umiejętności, które pielęgnowała i rozwijała dzień po dniu, rok po roku, są jedynym co posiada i nie może ich stracić. Nawet w imię wiecznego spokoju o którego błagała w najgorszych momentach swojego marnego istnienia.

Ostatecznie jednak wniosek był jeden - nieważne czy mogła robić cuda niewidy z magnetyzmem, nieważne że biegała szybciej, skakała dalej, wspinała się szybciej niż przeciętny człowiek, nieważne że jej życie zostało podporządkowane morderczym treningom, które mają się przydać w sytuacji, nie kiedy ona chciała kogoś zabić, ale kiedy ktoś chce uśmiercić ją. Ważne jest to, że mimo wszystkich tych umiejętności, mimo życia w ciągłym pośpiechu, mimo dawki adrenaliny, przypisany był jej los zwykłego, szarego człowieka. Bo jeśli jesteś nijaką personą to nawet miliony ozdobników tego nie zmienią.

>>

> 

* Seneka Młodszy

** Marek Hłasko, Trudna wiosna.
OGROMNIE PROSZĘ O PRZEJĘCIE NASTĘPUJĄCYCH POSTACI: Scotta i Alexandra Summersa, Roberta Drake'a, Hanka McCoya, Ericka Lehnsherra, Wandę i Pietro Maximoffów. Ofiaruję dozgonną wdzieczność.