It's okay, everybody. It's okay, I'm an Avenger.

W jednej ze scen Mahabharaty Drona umieścił na drzewie sztucznego ptaka i kazał swoim uczniom strzelać do niego z łuku tak, aby trafić go w oko

I. Przyjęcie pozycji.

Wszystkie ptaki zamilkły na czas deszczu. Nawet zwiastujące go jaskółki umknęły nim pierwsze krople zdążyły zamoczyć ich skrzydła.  Po jakimś czasie umilkły również psy i schowały się tam, gdzie było im choć trochę sucho. Już tylko odgłos rozbijających się o ziemię kropli deszczu wypełniał powietrze. Dziwnie głośne, jak tysiące kauczukowych kulek rzucanych o asfalt. Strugi wody ściekające po gałęziach drzew nadały liściom burozielony kolor. Dawno temu pokusiłby się o nazwanie tego odcienia, przyrównanie go do czegoś. Odkrył jednak, że już przy samym określaniu zieleni bardzo szybko kończą mu się słowa. A przecież oprócz zieleni istnieje tyle innych kolorów, które też mają swoje odcienie. Wtedy skończyły się dla niego próby dążenia do wrażliwości, zaczął dążyć do skupienia. Bezimienne barwy szybko przestały go rozpraszać. Tak samo, jak głośny deszcz. Gdy obserwuje puste ulice, łapie się na tym, że odruchowo szuka celu. O paru rzeczach mógłby powiedzieć, że nigdy się ich nie pozbędzie; jedną był ten nawyk. 

Pierwszy miał strzelać Judhiszitra. Drona zapytał najpierw, co widzi. Judhiszitra odparł, że widzi swoich braci, Dronę, drzewo i ptaka. 

II. Przygotowanie łuku.

Kiedy nie ma się już innych możliwości, tę jedyną można nazwać powołaniem. Potem wystarczy tylko uwierzyć, że zostało się stworzonym do robienia wyłącznie jednej rzeczy. Palce przez sen same będą szukały łęczyska, ilekroć w nocy pies głośniej sapnie, zanurzony w psie marzenia. A inni będą wymagać. Niezależnie od miejsca, czasu i okoliczności, będą wymagać tego, co robi najlepiej.  To też łatwo wchodzi w krew, więc nawet, gdy inni nie wymagają, wymaga sam od siebie. Szczodry los nie podarował mu nadzwyczajnych zdolności. 

A w każdym razie nie n a d n a t u r a l n y c h zdolności. 

Nie ma drugiego na świecie, który choćby podejmie się tego samego. Nie sposób tak wyćwiczyć umysł, by nie pamiętać, ale można do woli wyćwiczyć ciało. Trzeba tylko wcześnie zacząć, choćby jako dziecko. Zaczynać morderczym treningiem, by po latach utrzymywać równy oddech, całkowite skupienie i pewną rękę. Łuk jest ciężką bronią. Jednokrotne napięcie cięciwy wymaga włożenia w to sporej siły. Nieliczne przypadki początkujących mają w głowie szczególny rodzaj uporu, mocno przypominający szaleństwo. Ten upór nieustannie pcha do przodu. Do wystrzeliwania jednej strzały po drugiej, a wszystkich w ten sam cel, w kilka sekund. Sztuką nie jest trafienie w połówkę jabłka. Trzeba trafić w pestkę, której nie widzisz.

Od pewnego progu wygięcia ciała i niezłamania sobie kręgosłupa w trzech miejscach ma wrażenie, że mógłby wziąć udział w Igrzyskach. Ale etyka zawodowa nie pozwala. Istnieje taki stopień umiejętności, po którego przekroczeniu dostajesz propozycję nie do odrzucenia. 

Upór w głowie zostaje, dalej trenuje co najmniej dwie godziny dziennie. Celność i perfekcja przekraczające ludzkie wyobrażenie. To już kwalifikowało go do Avengers. Niespecjalnie przeszkadza mu, że on jeden polega wyłącznie na własnym ciele i umiejętnościach, nie poprawianych serum, zbroją ani mutacją. Ma tupet, to wystarczy.

Drona kilkakrotnie zadawał to samo pytanie, a Judhiszitra za każdym razem odpowiadał w taki sam sposób.

 Drona rozzłościł się i odesłał go na miejsce bez strzału. "I tak nie trafisz", powiedział. 

III. Podniesienie łuku

 W głowie obok uporu lęgną się inne rzeczy, którymi nie warto się chwalić. Jak choćby porywczość. Jeśli inni nie pójdą z nim, pójdzie samotnie. I tak długo, jak długo będzie polegał na własnych umiejętnościach, nic nie wybije go z przekonania, że jest niezniszczalny. Chyba, że mówimy o hipnozie. Najchętniej wyłapałby wszystkich telepatów i zrobił z nich tarcze do ćwiczeń. Za często inni wchodzą do jego umysłu. Nienawidzi uczucia bycia zepchniętym w kąt własnej świadomości i obserwowania, jak za sterami siedzi kto inny. Pyskaty, arogancki perfekcjonista. Raczej inteligentny, gdy trzeba wieczorami czyta książki z dowolnej dziedziny nauki i raczej nie potrzebuje do tego słownika. Czasami cynik na siłę. Ma skrupuły, bez których życie byłoby proste. Z zasady omija szerokim łukiem półki z ekologiczną żywnością oraz lekarzy i ich skalpele. Cieszy się niezłym zdrowiem, a w przypadkach, gdy jednak nie, bierze aspirynę i wlewa w siebie gorącą herbatę. Zwykle samo przechodzi. Pomijając ten wypadek, gdy w skutek nieudanej próby hipnozy fale dźwiękowe zniszczyły osiemdziesiąt procent słuchu.

Następny był Durjodhana. Znów to samo pytanie, odpowiedzi Durjodhany nie zadowalają Drony, mistrz odsyła ucznia na miejsce bez strzału.

IV. Napięcie cięciwy.

Ratowanie świata, Nowego Jorku czy tylko pojedynczych osób to chaos. Trwa dosłownie chwilę. Jeden wybuch, drugi, czyjś krzyk, błyskawica, strzał z repulsora, trzeci wybuch i skończone. Potem musi umyć się z kurzu, opatrzyć co głębsze skaleczenia i zająć się tą ludzką częścią swojego życia. Na przykład rozliczeniami podatkowymi. Bandą akwizytorów próbujących wcisnąć mu na siłę siatkę do łapania motyli. Świadkami Jehowy. Oni uwielbiają zostawiać swoje ulotki na jego wycieraczce. Sąsiadem, który włącza kosiarkę o dziewiątej wieczorem.Piętrzącymi się w zlewie naczyniami, których wiecznie nie ma komu umyć. To jedyna wada Bustera, psa rasy przegląd ulicy. Nie zmywa naczyń. 

Istnieje blisko tuzin takich piosenek, które zna perfekcyjnie. Podczas bezsennych nocy lub leżąc nieruchomo i czekając na cel, śpiewa je sobie, a raczej odtwarza w pamięci. Nie tylko słowa, ale też linie melodyczną, każdą zmianę tempa, dynamiki, solówki na instrumentach. Są nieusuwalną częścią jego samego. Wżarły się w mózg. Dla tego tuzina sprawił sobie gramofon i garść płyt. Ma też kolekcję filmów. Ale jeśli wejdzie coś nowszego niż blue-ray, zignoruje to. Nie będzie wszystkiego kompletował od początku. Znowu. Kiedy potrzebuje fałszywej tożsamości, pożycza dane osobowe od bohaterów filmów Hitchcocka. Żywi się półproduktami i tym, co serwują w knajpie na końcu ulicy. Kuchnię ma więc prawie nieużywaną. Nie licząc tego, co potrzeba do zrobienia kanapek albo jajecznicy. Buster na szczęście ma własną karmę. I na szczęście nie podróżuje ze swoim właścicielem Inaczej musiałby znosić próbowanie kawy w każdym mieście i liczne stwierdzenia, że gdzieniegdzie jest prawie jak w Budapeszcie. 

 To samo spotkało wszystkich chłopców po kolei. Jako ostatni miał strzelać Ardźuna. Drona zapytał go: "Co widzisz?" Ardźuna odparł: "Widzę tylko ptaka. Nie widzę braci, ani ciebie, ani nawet drzewa." 

V. Zwolnienie cięciwy. 

Ciężkie krople deszczu odbijają się od munduru. Niektóre ślizgają się po impregnowanej powierzchni. Jedna ręka poprawia chwyt na łęczysku, druga sięga po strzałę. Jak w opowieści o ślepcach, nigdy nie zastanawia się nad tym, czym może być słoń w rzeczywistości. Gdyby to zrobił, zacząłby mieć skrupuły. I nie mógłby już płynnym ruchem naciągnąć cięciwy i wypuścić strzały.

Drona powiedział: "Skoro widzisz ptaka, opisz mi go". Ardźuna powiedział: "Widzę tylko jego oko. Nie widzę reszty ciała". Drona powiedział "Strzelaj!" Ardźuna wypuścił strzałę i sztuczny ptak z przebitym okiem spadł na ziemię, koziołkując.

.:: agent Clint Barton ::. 

.:: urodzony 14 listopada 1980 ::. 

.:: sto procent kodu homo sapiens ::. 
<Powiązania><Informacje><Skrót biografii><Opowiadania><Dodatki>

Achtung, my darlings! Jak czasami kogoś nie przywitam, to tylko z racji braku czasu, który poszedł na robienie takich bzdur jak adminowanie.