Wiara

ACHTUNG, MINEN.

Jestem w trakcie pisania swoich retrospekcyjek, posiadających coś w rodzaju akcji, ale jako iż idą niczym pijany kibic po krawężniku, napisałam taką miniaturkę. Ostrzegam - jest króciutka, bo w założeniu miała być drabblem, nie ma akcji i jest dziwna. Następne opowiadanie będzie za to długaśne. 

W każdym razie - nie lubisz form eksperymentalnych, nie czytaj na trzeźwo.

***

To był moment, w którym Scarlett przestała wierzyć w swoją nieśmiertelność.

Osiem lat wcześniej przestała wierzyć w powołanie, ponieważ ludzie, którzy wierzą w powołanie do rzeczy wielkich zazwyczaj nie wierzą we żmudny proces wtłaczania do mózgu gigabajtów informacji, w wory pod oczami i zarwane noce. Scarlett wierzyła w kawę i różowy zakreślacz, ponieważ kawa smakowała gorzko i wyraźnie, a powołanie było mdłe i rozwadniało się z każdym dniem pracy.

Siedem lat wcześniej przestała wierzyć w swój geniusz. Przekonanie o własnej wyjątkowości kiełkowało w niej entuzjastycznie gdy była nastolatką, swoje apogeum osiągając, gdy jako siedemnastolatka wyglądająca na lat czternaście ukończyła swój pierwszy kierunek studiów. Pisały o tym lokalne gazety, a Scarlett była bardzo, bardzo dumna i bardzo, bardzo pyszna. Myślała, że pojęła całą złożoność świata, ale świat postawił przed nią jedno ze swoich najbardziej skomplikowanych dzieł i zapytał: „Co widzisz?”, a ona musiała odpowiedzieć: „Nie wiem. Nie mam pojęcia.”

Sześć lat wcześniej przestała wierzyć w oceny, zostawiając je kapłanom i politykom. W końcu wszyscy ludzie w środku byli tacy sami, nie miało znaczenia, czy byli dobrzy, czy źli, czy byli bezdomnymi, czy miliarderami. Scarlett obowiązywała przysięga, a w tej nie było klauzuli „chyba, że wyda mi się niegodny zaufania, lub będzie bił żonę”. Życie to życie, serca Matki Teresy i Kuby Rozpruwacza biły tym samym rytmem.

Pięć lat wcześniej przestała wierzyć w ludzi, ale trzeba przyznać, że ludzie sobie na to zasłużyli, głupi, bezustannie strzelający sobie we własne stopy gatunek. Przychodzili do niej z problemami, o których jeszcze dnia poprzedniego mieli mniemanie, iż im akurat się nie przydarzą. Wszystkim, tylko nie im. A najlepiej, aby przydarzyły się sąsiadowi, przynajmniej były powód do dawania spóźnionych dobrych rad wypowiadanych z minami świadczącymi o tym, że przekazują wiedzę tajemną.

Cztery lata wcześniej przestała wierzyć w naukę. Oczywiście, nauka to potężna siła, ale z jakiegoś powodu Wszechświat nie chciał dostosować się do wykresów. Mottem tego roku było zdanie „Przecież dane były dobre, co w ogóle się stało?” Wyglądało więc na to, że skoro badania były przeprowadzone prawidłowo, to świat się zepsuł, ale o tym wiedziano już dawno i powinno się to zawrzeć w założeniach początkowych.

Trzy lata wcześniej przestała wierzyć w pieniądze, a wszyscy ludzie wierzą w pieniądze, w taki lub inny sposób, w większości nosząc swoje karty kredytowe niczym generatory niewidzialnej tarczy, sprawiającej iż nic złego nie może się im stać. Kłopot w tym, że w pieniądze wierzyli tylko ludzie, a tarcza oparta na wierze pęka w obecności zjawisk, które nie znają pojęcia wiary.

Dwa lata wcześniej przestała wierzyć w logikę, z dokładnie tego samego powodu, dla którego nie wierzyła w pieniądze. Logikę wymyślili ludzie i z jakiegoś powodu przyjęli, że Wszechświat będzie grać według ich reguł. Nie grał.

Rok temu przestała wierzyć w indywidualność, ponieważ ludzie, których zazwyczaj oglądała, mieli zasłonięte twarze. Aby nie myślała o nich jak o osobach, raczej jak o mechanizmach, z odkrytym tylko tym kawałkiem, który trzeba było naprawić. Zbytnia wrażliwość powoduje niepewność i drżenie rąk. Dużo ćwiczyła, więc po pewnym czasie widok krwi zaczynał ją uspakajać, a w spokój akurat wierzyła.

Scarlett zaszyła rozcięte powłoki brzuszne pacjenta i zamknęła mu oczy. Jej ręce, mokre w pokrytej krwią rękawiczce, wydawały się nienaturalnie blade, chociaż naprawdę były zaczerwienione i opuchnięte.

Tego dnia przestała również wierzyć w to, iż jest cudotwórcą. I zdała sobie sprawę, że jeśli natura w całej swojej przypadkowości zechce postawić ją na miejscu człowieka, którego przed chwilą operowała, nie będzie nikogo, kto mógłby ją uratować.

Scarlett wierzyła w bezduszność Wszechświata i jak prawie każdy człowiek uważała, że koncentruje się ona bezpośrednio na niej.